Poyrazda Kımıldayan Salıncak

• Alkım Yayınları

Kan Taşı Ağaçlar yaprak döküyor bozkırda yüz güldüren buğday lelem harmada. Toprakta ay şavkı nazlıcık uzar, ardında gözü yorğun kağnıların geçer bir düş gibi geceden kadın, vermez endamını yabana sular yıkılmış, insana yandığın çağda. Gözleri oy anam kapalı kutu o nasıl bir geyik, o nasıl büyü? Üzgün ana, kadirbilir, kuytuda. Uzak sabahlar, akşamlar içinden eski, yorgun ellerine kar düşen, hala bekler can özlemi dağlarla, toprak testilerde acımış suyu.