Üzgün Sardunyalar

• AİLE VE İNSAN - Aşk ve Yaşam EDEBİYAT - Öykü ve Hikâye
• Bağlam Yayıncılık

Tanıştıklarında hava kararmıştı. Sonra kız evine çağırmıştı onu. Ve işte şimdi kızın evindeydi. Kız ona odasını, masa örtülerini, yatak takımlarını, ayrıca tabak ve çatallarını gösterdi. Derken gün ışığında ilk kez karşı karşıya oturdular ve birden kızın burnuna ilişti erkeğin gözü. Burnu yüzüne dikilerek tutturulmuş gibi, diye düşündü. Hem hiç başka burunlara benzemiyor. Bahçelerde büyüyen bir yemiş sanki. Aman Allahım! diye düşündü sonra erkek. Şu burun deliklerine de bak. Simetri denen şeyden hiç nasiplerini almamışlar. Aralarında en küçük uyum yok. Biri dar ve oval, öteki uçurum gibi ağzını açmış bakıyor. Karanlık ve yuvarlak ve dipsiz. Erkek, mendilini çıkarıp alnındaki taneleri kuruladı. Pek sıcak, değil mi? diye sordu kız. Evet öyle, diye yanıtladı erkek ve kızın burnuna baktı. Burnu yüzüne dikilerek tutturulmuş gibi, diye düşündü yeniden. Yüze o kadar yabancı duruyor ki! Renk tonu da yüzün renk tonuna hiç uygun düşmüyor. Çok daha koyu. Ve burun deliklerinin gerçekten bir uyum yok aralarında. Ama belki yeni bir uyum bu, diye geçti birden aklından Picasso'daki gibi hani. (Kitabın Girişinden)