Camus, Cezayir'in Oran kentinde yaşayan insanların veba ile nasıl esir altında yaşadıklarını anlatıyor. Ölümünde aslında alışılabilir bir şey olduğunu gösteriyor, hayat devam ediyor felsefesiyle. Başımızdan geçen en kötü felaketlerden sonra bile, her geçen dakika tüm bunların aslında hayatımıza nasıl uyum sağladığını gösteriyor. 1947 yılında yayınlanan bu kitap insanın çaresizliğini, yalnızlığını bazı karakterlerle dolaylı olarak anlatıyor. Aslında varoluş felsefesiyle, hümanist bir yaklaşım sunuyor. Yazarın betimlemelerde çok başarılı olduğunu önceleri okumuştum, bu kitapta da gerçekten vebanın insanları nasıl etkilediğini muazzam betimlemiş. Bir şeyler sorgulamış ve bizlere de sorgulatmış. Vebanın aslında bize neyi işaret ettiği ise biz okurlara kalmış.