Dönence Ağıtları

• EDEBİYAT - Deneme ve İnceleme
• Sorun Yayınları

Ve insanı kabul edeceksin "insanla karşılaştığı ilk andan sonra yok olmaya başlayan her şey adına..." Anıların bedensel nöbetinden yorgun düşüp aksine gitme içgüdüsü akıntının. Dış görünümlerin çirkinleşmesi pahasına olsa da, ölüm yolculuğunun belki de tek türeme biçimine eriştiği gözlere bir çapa gibi atılmak yaşamdan. Yalnızlığın gözleriyle bakarken yaz sonları gibi yavaşça yok olan, işitilmeyecek bir parçalanma sesidir bu. "Dudak dokunuşlarıyla okunacak bir alın yazın olacak, korkma!" diyen sevgiliye uzanan kolların varlığın aynı zamanda yaşamın yakalanabilir gücüdür. Kozasıdır oysa ölüm anlatılmayan düşlerin, ele geçmezliğin. iri ellerin naif ustalığından başka leke bırakılmış mağara duvarlarında yankılanıyor, kendi ağıtını kendine yakan incitilmiş bir gencin sesi. ve öykü tekrarlanacaktır, sırları dönencesinde kömürleşerek.